Psalms 52

1[برای سالار مغنیان. قصیدهٔ داود وقتی که دوآغ ادومی آمد و شاؤل را خبر داده، گفت که، داود به خانهٔ اخیمَلَک رفت] ای جبار چرا از بدی فخر میکنی؟رحمت خدا همیشه باقی است.

2زبان تو شرارت را اختراع میکند، مثل اُستُرهٔ تیز، ای حیله ساز!

3بدی را از نیکویی بیشتر دوست میداری و دروغ را زیادتر از راست گویی، سلاه. 4همهٔٔ سخنان مهلک را دوست میداری، ای زبان حیلهباز!

5خدا نیز تو را تا به ابد هلاک خواهد کرد و تو را ربوده، از مسکن تو خواهد کَند و ریشهٔٔ تو را از زمین زندگان، سلاه.

6عادلان این را دیده، خواهند ترسید و بر او خواهند خندید،

7هان این کسی است که خدا را قلعهٔ خویش ننمود، بلکه به کثرت دولت خود توکّل کرد و از بدیِ خویش خود را زورآور ساخت.

8و امّا من مثل زیتون سبز در خانهٔ خدا هستم. به رحمت خدا توکّل میدارم تا ابدالآباد.

9تو را همیشه حمد خواهم گفت، زیرا تو این را کردهای. و انتظار نام تو را خواهم کشید زیرا نزد مقدّسان تو نیکوست.
Copyright information for PesOV